Hani Benim Gençliğim Anne!

Kaç yıl oldu bilmiyorum, neredeyse yaşımın dörtte üçü kadar sene önce babam ve annem ayrıldı. Ayrılmasıyla birlikte sayısız sıkıntı yaşamaya başladık.

Babam evi terk edip gitti ve gencecik bir kadına daha çocuk bile sayılmayan iki yavru bıraktı. Haliyle,o kadın, tek başına bir kadın Türkiye'de ne kadar başarılı olabilirmiş, ispatlamak adına didindi de didindi. Başardı da.

İki evladını büyüttü, okuttu, didindi. Tabi evlat olarak biz de annemin başını bir gün bile yere eğmedik, didindik, uğraştık, tabiri caizse nefes almadan, yaz kış bilmeden maddi manevi savaştık, durduk. Kendimize ait bir düzen kurduk, bizi bırakıp gidene sitem etsek de beddua etmeden annemizi el üstünde tuttuk.

Derken:

Aradan yıllar yıllar geçtikten sonra, aradan benim çocukluğum, gençliğim geçtikten sonra, kardeşimin çocukluğu geçtikten sonra, annemin ömrü bittikten sonra, peder bey barışmak istedi. Barışıp da yeniden evlenmek.

Neden?

Biz buna neler neler diyoruz. Biz buna göt korkusu, yalnızlık kaygısı diyoruz.

Ama biz bunu derken, yanılıyor - muşuz.

O kadar yıla, sıkıntıya aldırmadan, annem herşeye daha ılıman baktı. Kabul dedi. Tek bir gurur yapmadan, durumu onayladı. Siz evleneceksiniz, ben n'aparım diyerek. İçime işleyerek. Ses çıkarmadım. Sevgisine ya da artık uhdesine saygı duyarak.

Zamanı bekleyelim dedik.

İşin açığı, bu konuda bir yanım istiyor, bir yanım istemiyor. İstiyor çünkü, annem haklı. Yalnızlık başa bela. Her ne kadar biz evlat olarak, yanında olsak da bir nefes derler ya. O bir nefes önemli. Ve artık elalemin çenesi kapanmalı. Kapanmalı. Yıllar da olsa yıllara rağmen susmalı herkes. Herkes önemli mi? Benim skimde değil ama annem için fena önemli.

Bir yanım istemiyor, çünkü...

Madem dönecektin neden gittin?

Madem dönecektin neden sıkıntı çektim?

Madem dönecektin neden hep o rezillik?

Madem dönecektin neden neden neden?

Kabul edemiyorum!

Edemiyorum, annemin bir anda tamam demesi de zoruma gidiyor.

Yıllar yıllar geçmiş, biz artık eli ekmek tutan olmuşuz, neye ihtiyacımız var ki?

Baba sevgisini bilmedik ki artık ihtiyacımız olsun?

Neden işte neden???

Ben zaten iznimi bu tip sıkıntılarla geçirirken, dün daha bir gerildim ve anneme epey bir saydırdım, belki de susup patladım. Söylediklerimden pişman değilim ama olmamalıydı.

Dün hiç de laf düşmediği halde, annemin kankası(!) aradı. Ona sormuşuz gibi bu muhabbet hakkında yorum yapmaya başladı. Ben kibarca alttan aldıkça susmadı. Bizim annemle babamı barıştırmaya niyetimiz olmadığını, anneme acımadığımızı, yıllardır kadının rezillik çektiğini, şimdi bile nasıl ortamda çalıştığını, benim kaç senedir çalışıp da destek çıktığımı, eşek gibi annem yardım etmem gerektiğini, İstanbul'da yaşarken annemi düşünmediğimi, tabi ki anneme eşekler gibi alışveriş yapacağımı ve dahasını söyledi.

Kalakaldım.

Bu kadın buna nasıl cesaret edebildi?

Ne biliyor ki?

Ben kendimi bildim bileli çalışıyorum. İlkokuldan beri burslu, ortaokuldan beri de freelancer olarak çeviri yapıyorum. Elimde avucumda ne varsa maddi manevi annemle beraberim. Benim kadar iyi bir evlat varsa, cidden beri gelsin.

Bir güne bir gün gıkımı çıkarmadım. Ne denirse eyvallah.

Ama bu kadın?

Ben neden annemin mutlu olmasını engelleyim ki?

Annem rezillik çektiyse ben ne yaptım ? Göt mü yaydım?O çekerken ben ve kardeşim ne yaptık acaba? Biz sıkıntı çekmedik mi?

Hayır, sen elken ne bilip de laf ediyorsun! Senin evlatların İstanbul'da fink atarken ben eşekler gibi çalışıyordum, izne geldim de mutlu mu olabildim?

Ben o kadına da kızmıyorum, o el. Bu lafları söyleyebilecek cesareti veren anneme kızıyorum. Hiç mi evlat değiliz biz.

El insaf.

Günah yazık.

Hayır, milletin ağzı torba değil ki büzesin. Herkes her lafı eder. Hiç susmaz. Ama böyle lafları söyleyebilecek cesareti bulamamalı. Bunları söylerken annemin susması.

Yapma annem.

Yapma.

Sen mutlu ol diye ben susarım ama sen bizim mutsuzluğumuza susma!