Samimiyet? Sahte?

Blog alemine bakınca pek de eskisi kadar sükseli bir ortam bulamıyorum açıkçası.
Sükseden kasıt kesinlikle şan şöhret para pul değil, neticede atı alan Üsküdar'ı çoktan geçti bu alemde ama bakıyorum da artık blog dünyasının eski bir havası kalmadı. Bilmiyorum, belki de abartıyorum ama eskiden bloggerlar arasında olan iletişim daha mı güzeldi daha mı samimiydi, neydi?!

Önceden olsa ne bileyim efenim, insanlar nezaketen de olsa bir selam verirdi, bir yorum yapardı falan. Şimdi izlemeye bile almıyor insanlar. Belki o vakitler pek yapmacık pek mikmikti herşey, belki de samimiyet şu an yeni yeni çıkıyor.

İnsanın yazmak isteyip de yazamadığı anlar oluyordu önceden ama artık samimiyetle nasılsa kimse yazmıyor,yorum yazmıyor, okumuyor, boşa kasmayım siktir ya diyor insan. Yalan değil, açık net!
Derdimi, kederimi yazsam kime ne!

Ama önceden öyle miydi?!
Ölüsün de dirisin de iyisin de kötüsün de her bir haltında insanlar sanal aleme inat sanallıktan uzak can olurdu, ama şimdi insanlar millete sarmaktan, ona buna çamur atmaktan başka bir halt yapmıyor, tivit olsun şu olsun bu olsun. Taam arkadaş, biz de zamanında milleti yerin dibine soktuk, dilimizi tutamadık, en afillisinden küfrü de bastık, oh ne iyi de yaptık ama haklıydık.

Şimdi bakıyorum da, blog denilince akla gelen tek şey, kozmetik,giyim,yemek.

Pek de güzel yazıyorlar, ellerine sağlık da önceden blog denilince akla direkt isim gelirdi. Ama dedim ya atı alan Üsküdar'ı geçti, kitabını yazan yazdı, Allah için French Oje hariç, herkes selamını sabahını kesti. Hayırdır?! Hayır, hayra yoralım dert değil; selamını sabahını almasak da olur samimiyetsiz kişilerin ama arkadaş n'oluyoruz?!

Şimdi kaç kişi okur, sesimi kaç kişi duyarbilmem ama;

Buradan tüm gerçek canlara, blogger dostlarıma sesleniyorum, haksız mıyım!