Orjinal Olan Benim,Çakma Olan Adamlığın!

Bi zamanlar beş parasızdım,iş güç sahibi değildim,kıt kanaat ucu ucuna yaşıyodum hayatı her öğrenci gibi ama daha mı huzurluydum.Bilmiyorum,zaten konumuz da bu değil.Şu an gibi o zamanlarda deli dehşet bi taraftardım.2 elim kanda olsa maçları kaçırmazdım,maça gitmemek kendime ihanet etmek gibiydi.Tek bi eksiğim vardı,forma.Evet çok koyu bi taraftardım,saç saça baş başa kavgalara bile girerdim ama formam yoktu,parasızdım çünkü.

Her ay bursu aldığımda gidip kendime en afillisinden bi forma almayı hayal ederdim ama olmadı.Bi gün bi arkadaşla çarşı pazar dolaşırken çakma formaları gördüm,aynısıydı sanki,parama baktım e yoktu,gittim aldım,üzerimde sarı lacivert'e dair ne varsa hep beni iyi hissettirdi zaten.Formanın çakma olmasına bile aldırmadım,neden aldırayım ki,amaç maçlarda kendimi huzurlu hissetmekti.Ama dedim ya ben o vakit daha masumdum,daha saf.Bilmiyorum adı neyse.

O hafta derby vardı ve bizim arkadaşlar maç için gelecekti,hep beraber stada gidip kurtlarımızı dökecektik.Hazırlıklar tas tamam,beraber hazırlandık,toplamda kaç kişiydik bilmiyorum,ama fena kalabalıktık,arabalara atlayıp bastık gittik stada.Aynı evde hazırlanıp aynı arabayla gelen kişiler gruplara ayrılıp dağılıp kendi platformlarımıza geçtik.Maç süperdi,skor lehimize.4-2 aldık maçı.Moraller tavan,herşey süper.

Derken bindik arabalara,klasiktir biliyosunuz,maçtan sonra herkes birbirine taş atar,laf sokar,ben dahil herkes laf sokmaya başladı karşı tarafa.E neticede 4-2 almıştık.Laflar havada uçuşurken herkes halinden memnun,neticede maç bitti,gitti.Gırgır şamata ilerlerken ne dedim tam hatırlamıyorum ama ne denileni hatırlıyorum,En azından çakma forma giymiyorum.O an oraya mıhlandım sanki.Kalakaldım.Araba dar geldi,inmek istedim.Ağlayamadım,boğazıma durdu damlalar,yutamadım,ağlayamadım,bööle kalakaldım.Arabada herkes kaldı ben gibi.Sustu kaldı,ortam gerildi,tek bildiğim,inebilir miyim,tek harekette nası indim,nereye yürüdüm bilmem ama,o formayı üstümden çıkarmadım.

Eve geldim,doğru odama attım kendimi,çıkmadım onlar gidene kadar.

Hiç kendimi bu kadar aşağılanmış hissetmemiştim.Hayır,ben pazardan alışveriş yaparım,hatta pazar donlarım vardır,pazar pijamalarım,bunlar beni rahatsız etmez,aksine gurur duyarım,zorlukları aştım da geldim diye ama.O vakit kaldıramadım.

Nereden mi aklıma geldi.Bugün feysbuk'tan o kişinin ekleme talebini gördüm,sonra odama gidip dolabımdaki çakma formama göz attım,artık sayısız formam,sayısız atkım ve sayısız herşeyim var,çok şükür kazanıyorum,harcıyorum,zor günler gitti ki.Ne yapsam bilemedim,onayladım arkadaş talebini,neticede kin tutacak değilim ama bi an eski günler aklıma geldi de.

***

Kalp kırmak ne kolaymış dedim,çakma diyerek aşağılamak,yerle bi etmek minik sevinçleri,kürke önem vermek,tohumuna bakmamak.İnsaniz neticede diyerek kabullenemiyorum ben,insanız ve akıl-mantık sahibiyiz.Hareketlerimizden sorumluyuz,duygularımızdan da.Bilmem,basite indirgemek basitleşmek.Ööle işte.