Nasılsa Herkesin Evladı Var - Görüp Göreceği Bu Dünyası!

Yeminlen ben bu insanları anlamıyorum, anlamak için onlar kadar şerefsiz olmak gerek sanırım.
O kadar sinirliyim o kadar gerginim ki, yetmez ya ha bire daha da geriliyorum. Ya sabır demekten bile yoruldum böyle hiiiiiiiyoooooooooooooooo deyip dalasım, ana avrat dümdüz gidesim var ya tövbe!

Zamanında bizimkiler ayrıyken, klasik toplum baskısı ya, annemgiller taraf, sözüm ona bizi düşündüğünden anlamsız bir koruma tavrına büründü. Dedim ya, klasik toplum baskısını sözüm ona elalem ağzından ay şugil teyzen bunu der,bugil amcanlar da böyle düşünür bokluğundan kendi kendilerine olmayan mahalle baskısını üzerimizde kurmaya çalıştılar. Sırf bu yüzden, canım annem bütün zorluklara göğüs gerip sıfır akrabanın olduğu bir şehirde büyüttü bizi.

Tabi annemgil tarafı bunu desteklemek,tebrik etmek ya da hiç birşey yapmayıp o sıçtığımın ağzını kapatmadı bile. Aksine bıkbık olmayan şeyleri söyledi, zaten olmayan huzurumuzu bozmaya, fitne fesat yüreklerini, girmiş de çıkmamış dertlerini bize çektirmeye çalıştı. Buna rağmen, biz saygıdan mıdır yoksa el mahkumluktan mıdır nedir bir güne bir gün ağzımızı açıp pof demedik.

Gel zaman git zaman, aile büyükleri hayatını kaybetti. En çok acısı bize işledi.

Buna rağmen, yine en gavur torun ben, en asi evlat annem oldu. Kardeşim ise cabası. Neyse dedik, herkesin evladı var dedik, Yüce Makam'a havale ettik.

Tabi bizim okullarda okumamız, mis gibi ünvanlar,rütbeler almamız da battı birilerine. Hep gizliden gizliden kinlerini kusmaya çalıştılar; çoğu zaman ağladık üzüldük de pes etmedik.

Derkeeeen;

Bugün annem aradı. Kızım feyste fotoğrafım var ya hani sizinle çekindiğimiz, onu bir kaldır dedi. Hayırdır inşallah diye sordum, sonra söylerim diye geçiştirdi. Üsteleyince söyledi:

Dayınlar, dedene gösterip "Bak senin kızına,torunlarına internette kendilerini sergiliyor" demiş. Deden de yaşlı adam ağladı, üzüldüm kızım dedi. Dedi de benim o an elim ayağım buz. Şeytanın kulağını çınlattım da Tamam anne,üzülme sen dedim. Dedeme kızamam ki o hep naifti, her daim sessiz.

Düşündüm nereden gördüler diye, hayır sanki görseler ne olur, ne tür fotoğraflar ki bunlar sergilemek sözüyle kullanılsın! Alt tarafı deniz kenarında yürüyüş yaparken, ailecek çektirdiğimiz bir fotoğraf. Ama zihniyet! Annemin fotoğrafını önce babasına, sonra dedeme gösteren 13 yaşındaki dayı oğlunun da günahı yok, bu zihniyet onun değil ki, nasıl eğersen öyle yetişir!

Dayımı arayım dedim ama unutmuştum, umreye gitti pek sevgili eşiyle!

Allah kabul etsin tabi, günahlarından arındırsın da, giderken helallik istenmez miydi bildiğim?
Gerçi helal eder miyiz o da pek ayrı. Etsek de Allah eder mi?!
Bu zihniyetle yapılan ibadet yerine geçer mi?

Ama yok ben biliyorum dertlerini, zamanında ayrıldı diye baskı yaptıklarını annemi sindiremeyince, babamla barışınca neden sindirsinler? Oysa annem susaydı, siz haklısınız deseydi, biz de onlara el pençe divan duraydık! Olurdu olurdu. Kendi yeğenine piç, ablasına sokak kızı yetiştiriyor diyen adam ibadet etmeye gitsin. Allah'ım da kabul etsin, yürekten diyorum etsin. Nasılsa herkesin evladı var, herkesin görüp göreceği bu dünyası!Diğerine gerek yok!