Benim İçin Aile 3 Kişilikti Oysa...

Kaç yıldır ailemden ayrı yaşıyorum, sanırım 10 sene oldu. Üniversite için çıktığım o eve bir daha giremedim. Gerçi zaten 10 sene içinde kaç ev değiştirdik, söylesem aklınız hayaliniz şaşar. Ancak benim için ev, üstü kapalı bir mekan değil tabii ki. Annemin ve kardeşimin olduğu her yer benim için evdi. Bazen tek kişilik bir ranzada 3 kişi yatmak, bazen de 2 kişilik otobüs koltuğunda 3 kişi oturmak, bazen de yanmayan sobaya inat battaniye altında sarılarak ısınmak. Aile kavramı yıllarca bu oldu benim için.

Üniversiteye gitmek için evden ayrılırken, annemin kapı önünde ağlayarak beni yolcu etmesi.

Sonrasında, tek kalmam.

O an aslında anlamıştım artık her şeyin aynı kalamayacağını.

Üniversite yıllarım boyunca tek yaşadım hep. İster buna kimseyle anlaşamaz bu kız deyin, isterseniz oh keyif çatıyor haspam. Oysa ben tek başıma rahat yaşama düşüncesinden ziyade, tek başıma kalıp ailemi özlemeyi tercih ettim. O dönemde hayatın bana neler göstereceğini bilememekle birlikte daha bir saf bakıyordum hayata, büyümemiştim.

Üniversite biter ve sonrasında iş hayatı derken...

Her daim yalnızdım. Gerek Ankara'da gerek Adana'da. Sonrasında, ne zaman İstanbul'a geldim Sevdiceğim yanımda oldu ama işte bir yanım...

Yine ailem yok.

Geçen bunca zamana rağmen alışmam gerekti oysa;

Yokluğuna alıştım sandığım, oysa her zaman özlediğim babam gelene dek.

20 küsür sene sonrasında eve dönüp sanki manava gitmiş de yolunu kaybetmiş gibi davranan babam.
Yanlış anlaşılmasın, bir yanım hep O'nu özledi, kendime bile itiraf etmeden. O ayrı ama böyle bazı bazı rahat tavırları, aile içinde cancan davranması.Ben baba nasıl sevilir hiç bilemediğimden, tuhaf geliyor işte.

Derken geçenlerde babam geldi, birkaç gün ben de kaldı hatta. Tıpkı normal baba kız gibiydik bu 3 günde.  Hayatımda hiç baba kız olmamıştım, çok tuhaf geldi. Beraber televizyon izledik mesela, meyve yedik, babam soydu hatta, ve hatta babam işten aldı beni, beraber yemeğe gittik, kahvaltı yaptık, sabah babam uyandırdı öncesinde, ben ısmarladım, o kadar büyümüş müydüm?! Yıllar ne çabuk geçmiş, amk!

Sonrasında, babam gitti.

Giderken gittiği günden daha beter, yıllar öncesinden daha beter hem de içim dağlandı.

Oysa, ben yıllardır ailemden ayrı yaşamıyor muydum? Ne olmuştu?!

Sanırım giderek yaşlanıyorum ya da büyüyor kıymeti daha çok biliyorum! Ailemi daha daha özlüyorum.

Oysa benim için aile kavramı böyle değildi ki! Ben sağlıklarına duacıyken, bu haller.

Gittikten sonra babam, hayatımda ağlamadığım kadar hıçkıra hıçkıra gidişine ağladım. Annemi, kardeşimi, oğluşumu göremediğim için daha da içlendim, sarıldım Sevdiceğime. Daha da ağladım.

Zaten ne zamandır ölmekten korkarken...

Onlara birşey olmasın da ben ağlamaya razıyım!

Ama bu mesafe, bu gurbet.Anasını satayım!