Bütün Dileklerimizin Gerçekleşmesi Dileğiyle

Bugün günlerden 5 Mayıs.

Aslına bakarsanız her gün gibi bir gün. Ama benim için, her sene, 5 Mayıs'ı 6 Mayıs'a bağlayan her akşam, bir sene boyunca dört gözle beklediğim özel günlerden birisidir. Zaten çok nadirdir ben için özel günler. Hayatımda özel dediğim şeylerin azlığından mıdır yoksa bir şeye özel deyince onu kaybetme korkumun çok olmasından mıdır bilemem ama ben pek özel-leştirmek.

Malum bugün Hıdırellez. Vikipedia 'ya göre;

Hıdırellez ya da Hıdrellez (Azerice: Xıdır Ilyas ya da Xıdır Nəbi), Türk dünyasında kutlanan mevsimlik bayramlardan biridir. Ruz-ı Hızır (Hızır günü) olarak adlandırılan Hıdırellez günü, Hızır ve İlyas’ın yeryüzünde buluştukları gün olduğu sayılarak kutlanmaktadır.

Devamını okumak isteyen ve gugıl amcaya girip yazmaya üşenen dostlar buraya tıklayabilir.

Detaysal mevzular nedir ne değildir pek bilemem ama benim için Hıdırellez'in - elbet inanç yönünden- manevi açıdan sonsuz bir değeri vardır.

Pek küçükken, annem elimden tutar, nadiren indiğim bahçemize indirir, babamın elleriyle diktiği gül ağacının altına yüreğimden ne geçerse çizmemi isterdi. Ben her ne kadar anlamasam da o zamanki çocukluk aklımla, baba yazar, anne yazar, adımı yazar, şeker yazar, çiçek yapardım. Annem de şekiller çizer, üstüne bir de birşeyler mırıldanırdı. Zamanla bu mırıldanmaların dua olduğunu anlasam da, dilim döndüğünce ben de zamanla 3 İhlas 1 Fatiha 'mı eksik etmemeye başlamıştım.

Annem sağolsun, her seferinde ne çizdiğime bakar, benim kendime sakladığım sırlarımı sabote ederdi.

Akşam ben dualarımın gerçekleşecek olmasının verdiği heyecanla daha heyecanlı uyurdum ve heyecanım her gün daha da artardı. Sabah yine aynı ritüel annemle, el ele bahçeye iner, çizdiklerimizi silerdik. Babamın babası, zamanında çok çektirse de anneme, bize pek sahip çıkmasa da şu anda dualarımı gönderdiğim, dedem pek konuşur canımızı sıkardı. Ama olsun, dileklerim arasında, aile apartmanından kaçıp o çok katlı apartmanlarda yaşamak da vardı. Olmadı ama olsun.

Geriye dileklerimin gerçekleşmesini beklemek kalıyordu. Her gün heyecanla uyanırken, o uyanmalar hiç bir dileğin gerçekleşmemesiyle hayal kırıklığına dönüşüyordu. Olsun. İnancımız tamdı.

Zamanla Hıdırellez'in kurgu olduğunu düşündüm. Hani o ergenliğin verdiği ateşle, yine her 5 Mayıs akşamı bir gül ağacının altına çizdim, yazdım. Birçoğu oldu, olmayanları seneye devrettim.

Zaten o dönemler her şeye inanırken, Hıdırellez'e inanıp Allah'a sığınıp bir umut kapısı aramak.

Bilemem.

Sonrasında, yürekten inanmadığıma inandım, kendimi suçladım, zaten Yaradan'ın verdiklerinin bir nimet olduğunu düşündüm ve her gün yıkadığım ellerimde bulunan beş parmağın sağlam olduğuna şükrettim.

Büyüdüm!

Bu sene de yazdım. Gül ağacı bulamadım bu kocaman binalar arasında. Ben de balkon ipine astım dileklerimi, tıpkı artık umutlarımı pamuk ipliğine astığım gibi. Kendimden öte herkes için diledim, dua ettim, benden öte herkesten beri. Çöp adamlardan insanlar çizdim, altına yazdım isimleri tek tek. Mis oldu.

Geçen sene yazdığım her dileği gerçekleştiren Yaradan'a şükürler olsun ki diyerek ilk kez kendimi geriye atıp yazdım, bu sefer baba yazmadım, çiçek çizmedim ama yine aynı saflıkla yine aynı inançla yazdım çizdim. Hıdırellez Hazretleri aracı olsun da Yaradan nasip etsin.

Tüm dualarınızın, dileklerinizin gerçekleşmesi dileğiyle; Mesut Yar'ın da dediği gibi, "Ederlezi, Hıdırıllez, Hıdır ve İlyas! Allah ne diliyorsanız misliyle versin!"