Ne Kadar Çok Anne Diyorsanız O Kadar Çok Canınız Acıyor Demektir

Bugün anneler günü değil ama ben annemi çok özledim.

***

Bilmem nedendir insanoğlu, ilk annesine isyan eder, belki de en zor döneminde çıkarsız yanında bulunabilecek tek insan olan annesini hiç gözü kırpmadan kırar,yıkar,parçalar. Sonrasında, annesinin kollarına kendini atmayacakmış gibi annesini tek kalemde hayatından çıkardığını söyler.İlginç değil mi?

Düşünüyorum da küçüklüğümden bu yana en çok annemle vakit geçirdim,ta ki üniversiteye gidene dek. Üniversiteye gidince evden ayrıldım, bir daha da giremedim eve. İş nedeniyle orada burada yaşamaya başladım, sonra da malum son durak, buradayım. Zaten annem yola çıkacağımız gün demişti, sen çıktın ya bu evden şimdi, bir daha da zor girersin diye. Nasıl da tanır evladını. Oysa benim o evden kaçma gibi bir arzum yoktu, tamam, dürüst olalım, anne baba arasında poşet muamelesi görmekten bıkmıştım, biraz da bundan ötürü ülkeyi terketme arzum sonsuzdu ama anneme bir veda değildi ki bu. Gerçi annem anlamıştı, kendi kabuğumdan çıkarsam bir daha gerisin geri gelmeyeceğimi, gelemeyeceğimi.

Yanlış anlaşılmasın, ailemle dargın değilim, dahası başımın tacıdır anam,kardeşim. Ama işte öyle kazın ayağı öyle değil, ekmek derdine, yaşam bokuna bir ordan bir buraya savruluyor insan, elinde değil işte. Ama ben annemi fena özledim.

Annemle tartışma sebeplerimiz genelde maddesel nedenler üzerine dönüyordu, parasız kaldığımız dönemlerde peder beye çıkışamadığımdan,daha doğrusu çıkışlarımızı duymayacak kadar bencil olan yaradılma nedenim yüzünden anneme çıkıştım hep. Son ana kadar bekleyip sadece neyin var kuzum dediğinde ona sarıldım, ona haykırdım. Pişmanım. Keşke dediğim anlar işte.

Zaten herkesin bir keşkesi vardır, yok diyen bok yesin, benim de keşkem annem. Keşke ona bağırmak yerine, içime bağırmaya devam etseydim. Ama işte. İnsan darlanınca en yakınındakini kırıyor. Ne yapayım demek olmaz ama olay bu. Ah annemi çok özledim.

Onlardan ayrı kaldığım dönemleri düşününce, onlara birşey olacak diye ödüm bokuma karışıyor. Ama'ların amk!Ama hayat, ama iş, ama it, ama göt, ama am...Keşke'ler başlıyor ya.Sıçayım!

Siz de annenizden uzaktayken ya da kardeşinizden ya da özleyeceğiniz babanız varsa babanızdan, onlara birşey olacak korkusu yaşıyor musunuz içinizde? Ben bildiğiniz yusuflardayım, bundan ötürü günde 783820375 kere arıyorum, en kötü bir mesaj. Abartıyorum belki ama 3-5 saniye de olsa yetiyor seslerini duymak.Öyle.

Oysa her insan ilk annesini gözden çıkarır, ilk annesini harcar.
Mesela, koca buldum diye evden kaçanlar. Büyük konuşmayalım da, lan ana bu hangi sike denk düşer? Dilimi ıssırdım gerçi, kınamamak gerekir, hani ayet de var ya, kınadığın başına diye. Ama işte anne lan. Anneme isyan ederim, haykırırım da annem işte, en rahat onunla olurum yalan mı?

Düşününce, en acı anımda bile anne diyor insan. Zaten ne kadar çok anne diyorsa insan işte o kadar çok acıyor aslında. İnsan neden ağlarken anne der? diye araştırdım dün gece, abidik gubidik şeyler yazıyor, işte insan doğası, işte ağlarsa anam ağlar mantığı. Yok ya. Bunlar işin süs tarafı. İnsan özüne,kaynağına dönüyor,kabuğuna kapanıyor ondan. 9 ay karnında taşıdığından değil de, o göbek bağından ötürü annesine dönüyor,huzurunu arıyor. Sığınıyor.

Ohaaa lan diyebilirsiniz ama ben anne olmayı Allah'ın mükafatı olarak görüyorum, Allah'ın yaradan olma gücünü, artık neyse işte, yanlış cümle kurmayayım da zaten bu tür cümleleri kurmak zordur, demem o ki Allah'ın yaratma gücünden annelere de lütfettiğini düşünüyorum. Bundan dolayıdır belki de anne olmak lan. Anne olmayı belki de bundan dolayı çok istiyorum.
Annem gibi. Tabi daha az dırdırcı, belki de daha az. Yok ama illa ki anneme benzeyeceğim, herkes annesine benzer zaten. İstisnalar vardır elbet ama herkes annesine kızar, annesi olur.

Annem.
Çok özledim.

İlk erkek arkadaşımdan sonra, malum biliyorsunuz, yıkımdı benim için, çocuktum, çocuk saflığıyla daha az mantıklıydım, sevgi herşey diyordum, gerçi onca yıl geçti, hala sevgi esas, sevgi herşey diyorum, bu da benim çocuk halimden ama o zaman ulan bildiğin yeni yetme sümüklü. Her neyse, ağladığım anlar oldu haliyle, canım acıyınca, kendime kızarak. Ulan kendi babası ağzına sıçar, el oğlu neden aldırsın, kendi canın sıçtı bıraktı, el oğlu bu ağlama acizleşme dediğim dönemlerde annem çok kızdı bana, o kızdıkça ben ondan uzaklaştım, kırıldım ona, bana kızdığı için, beni anlamadığı için. Ama insan anlıyor ki, annemin de canı acıdığından kızıyor, ağladığıma kıyamadığından. Çocukluk işte, çok kızdım, beni anlamıyor diye. Gerçi kızmasına aldırmadan, ona koştum, ona sarıldım, sığındım, yavrusuydum, koynunda uyudum.

Hani derler ya, anne olunca anneni daha iyi anlarsın diye. Böyle birşey cidden varmış, hamile kalan, hamile olan, bebeği doğan, anne olan işte özetle, herkese, her arkadaşıma sordum, herkes aynısını söylüyor gözleri dolu dolu. Hatta geçen gün bebeğini ilk kez ultrasonda gören arkadaşım, ultrason ekranına yapışıp öyle kalmak istedim dedi.Ağladım. Akrep kadını olabilirim ama aşırı duygusalım, kimse inanmasa da. Akrep hatunu sadece kıskanmak ve seks için doğmamıştır canlar, ööle.

Derken, insanın canı acıdıkça daha çok annesini anarmış. Canım acımıyor ama annemi özledim.
Annem benim ya.