Yarım Yamalak Yazdım, Sonrasında Devam Ederim

Bu yazı bir iç çekiştir aslında.

Yıllardır anasından babasından ayrı okuyanlar bilir, tek yaşamak öyle de hayal edildiği kadar muhteşem bir eylem değildir; en azından gibi, kalabalık aile seven, üç beş günlük yaşamı ailesiyle geçirmeyi sevenler için. Tamam, yalan değil; ilk vakitler böyle özgürlük ayağına her şey pek farklı gibi görünse de 3-5 hafta içinde aslında tek kalmanın öyle romantik komedi tadında olmadığı ortaya çıkıyor. Bu tat damakta öyle bir tat bırakıyor ki amına koyayım her geçen gün içinden ekşimiş yumurta kokusu çıkıyor.

Ailemin yanından ayrılıp üniversiteye gittiğimde tam 17 yaşındaydım. Daha adam akıllı Ankara'dan Kırıkkale mesafesine bile gidemezken kilometrelerce yolu bir anda tepivermiştim. İlk vakitler anadan ayrılmak pek koymasa da zamanla ortam ayağı götüne kaçınca daha bir zor, daha bir kaçınılmaz oldu da bitti.

Bugün metroyla gelirken eve oturdum,milleti kestim. Kimisinin anası kimisinin babası kimisinin kardeşi yanındaydı. Peki ya ben? Piç kurusu gibi, kimsesiz öksüz yetim gibi 17 senedir şehirden şehire, ülkeden ülkeye elimde bir troller ordan buraya savruldum ya da savrulduğumu hissettim.

Önceleri, iş hayatına girmenin verdiği mutluluk ya da işte üniversiteliyiz yeaah! çok asiyiz ayağı, hep bir paravandı aslında içimdeki kimsesizliğe. Düzeni oturunca, her şey yoluna girer dedim de girmedi. 3 seneyi aşkın zamandır kurulu düzenime misafir gibi 3-5 günlüğüne bana zoraki gelen anne babama mı yansam yoksa neye?

Hayattaki en siktiri boktan şey aşksızlık değil, kimsesizlik.

Daha da yazamayacağım pof...