Siliyorum

2005'de yazmaya başladığım eski blogumdaki yazılarımı silmeye başladım yavaş yavaş. Zaten uzun süredir aklımdaydı, o blogdaki herşeyin silinmesi gerekti, eskiye dair ne varsa gitmeliydi. Kendi benliğimi korumasızca açmıştım o blogla. Ne çok şey yazmışım çizmişim. İnanılmaz ama hala 100 küsür izleyicim var. O zaman yaşadıklarımı yazarken ne hissediyordum hatırlamak bile istemiyorum aslında ama tek tek okurken her satırı, başkasının hayatına uzaktan bakar gibi oldum. Sadece okuyup geçecektim sözüm ona ama olmadı, bir yanım anlamsızca acıdı. Tarifi olmayan bir acı.

Ucunu aşka meşke dayandırmayın bunları okurken. Yazılarda aşka yer versem de esas olan bu değildi, yaşanmışlıkların verdiği tat işte. Bir tuhaf kekremsi tat. Bunlar asla söyleyeceğim sözler değil. Hissettiklerim böyle zamazingosal sözler de değil inanın. 7 seneden fazlasına uzanırken, kendimi yeniden keşfetmenin verdiği tat ve bendeki benin değişmesine şahit olmam, işte bu mevzu basit.

Hani küçükken tuttuğunuz günlükler kadar saf'mış yazdıklarım. Zaman içinde ne kadar da değişmişim oysa hiç değişmem ben derken.İlla ki zaman insana farklı yollar çiziyor, yeri geliyor geçen haftalarda yediğimiz yemekten bile sıkılıyor, zevkler değişiyor da hisler değişiyor da acılar hep aynı amk.

O zaman yazdıklarım hala canımı acıtıyor, pek olmasa da eskisi kadar.

Ve tuhaftır ki o zamanlar her postumun altında en az 2 yorum varmış, sağlam bir izleyicim varmış ya da yazmaya üşenmeyen bir izleyicim. Gurur verici.

Ama siliyorum yine de. Her ne kadar bin küsürü silmek zor olsa da.

Saf günlerimi siliyorum.

Geleceğe dair pek bir umudum varmış ya, olmamış çoğu işte.

Siliyorum ben de.

Vay arkadaş.